کاغذ پاره های من

قاب های خالی نوشته فهیم عطار را خواندم و دریغ که با هر بار خواندن این کتاب ها ی معاصر هیچ لذتی ندارم. این کتاب هم در فضایی دودی و هپروتی نوشته شده. یعنی به نظر من باید نویسنده ها ی معاصر را برد آزمایشگاه . فضای محوی که فقط به خاطر محو بودن و نامشخص بودن مجبورت می کند به ادامه . هر چه فکر می کنم که موضوع داستان چیست نمی توانم به روشنی چیزی پیدا بکنم عشق؟ انتقام؟بیماری روانی؟ ظلم به زنان؟ کدامیک؟  قهرمان های جنگ؟ زندگی بازمانده های جنگ؟ زندگی مهاجران؟ حق خوری؟ گرفتن حق؟ فردین بازی؟ کتاب در عین حال که به زور می خواهد شباهت ها را در حلق خواننده بکند از طریق داستان های مرگ مشابه، موقعیت های مشابه ,قاب,های,خالی ...ادامه مطلب