قاب های خالی

قاب های خالی نوشته فهیم عطار را خواندم و دریغ که با هر بار خواندن این کتاب ها ی معاصر هیچ لذتی ندارم. این کتاب هم در فضایی دودی و هپروتی نوشته شده. یعنی به نظر من باید نویسنده ها ی معاصر را برد آزمایشگاه . فضای محوی که فقط به خاطر محو بودن و نامشخص بودن مجبورت می کند به ادامه . هر چه فکر می کنم که موضوع داستان چیست نمی توانم به روشنی چیزی پیدا بکنم عشق؟ انتقام؟بیماری روانی؟ ظلم به زنان؟ کدامیک؟  قهرمان های جنگ؟ زندگی بازمانده های جنگ؟ زندگی مهاجران؟ حق خوری؟ گرفتن حق؟ فردین بازی؟ کتاب در عین حال که به زور می خواهد شباهت ها را در حلق خواننده بکند از طریق داستان های مرگ مشابه، موقعیت های مشابه ، حرف های مشابه، لباس های مشابه، کارهای مشابه در عین حال پر از تناقض است. مردی که از بچگب کتک خور بوده دوبار برای دو زن مختلفی که عاشقشان می شود می رود که دعوا بکند و در هر دوبار دست از پا درازتر بر می گردد و کتک می خورد و بار دوم که اصلا می میرد. شاید برای نشان دادن عشقش که البته این کار بیشتر از هر چیزی نادانیش را اثبات می کند  تا عشق. آخر بزن بهادر هم نبوده که بگوییم به زور بازویش اتکا کرده یارو خودش هم در داستان می گوید که همیشه کتک خور بوده. و انگار هیچ مجری قانونی هم نیست نه در کشوری مثل ایران و نه در ترکیه و نه در آمریکا که همه آدمها خودشان باید تسویه حساب ها را بکنند. و مثل همه قصه ها آدم های بد بی پدرند مثل کمال که معلوم نیست پدرش کیست و کجایی بوده فقط مادرش اهوازی است.  بعد هم در شوری مثل ترکیه آن هم یک کرد کرمانشاهی ایرانی که هنوز سبیل هایش را دارد دعوا هم برود با خودش چماق می برد و نه چوب بیسبال. و در توجیه می گوید که آن را از یک توریست خریده. آخر توریستی که اینقدر وابسته چوب بیسبالش است آن را در دیار غربت می فروشد؟  یارو ان همه راه از سیاتل می کوبد و می رود که فقط یک مشت بکوبد به یارویی در ترکیه برای انتقام زنی که همراهش است. و داستان در سه کشور ایران و ترکیه و امریکا می گذرد و می توانم بگویم از  ترکیه  استفاده شده برای نشان دادن هر نوع جرم و جنایتی که وصله آن به هیچ کشور دیگری نمی چسبد از جمله ایران و از آمریکا که بتوان مو و چشم و ... خانم ها را توصیف نمود بی هیچ دغدغه ای از ممنوعیت هایی که حجاب  در کشوری مثل ایران ایجاد خواهد کرد. و بهتر است دیگر ادامه ندهم.