رویای تبت

کتاب رویای تبت نوشته فریبا وفی را خواندم . خیلی وقت است که کتاب ایرانی نمی خوانم یا بهتر است بگویم معاصرها را نمی خوانم. عموما دنیاهای شناخته شده ای هستند و متاسفانه شیوه نگارششان هم چنگی به دل نمیزند. شاید بهتر بگویم برای من این شیوه نگارش شعر گونه یا به قولی هپروتی و در محاصره وهم و تاریکی جذابیت ندارد. فضای این طور نوشتن همیشه مرا یاد قهوه خانه های پر از دود می اندازد که باید انقدر در آن فضا بمانی تا بتوانی چیزی ببینی یا تشخیص بدهی. فضایی دودی که امروزی ها بیشتر با آن آشنایند و همان طور که از دود خوششان می آید فکر می کنند که فضای دودی داستان هم جذاب است. و بسیاری از ایرادهای داستان را نیز در خود محو می کند و در واقع به جای اینکه داستان خودش تعلیق داشته باشد و جذابیتش باعث ادامه خواندنش بشود این مه آلودگی و ابهام است که خواننده را مجبور به ماندن در فضای داستان می کند تا بفهمد بالاخره پایان چه می شود.  اما موضوع داستان وفاداری، خیانت یا عشق به نقر دوم بعد از ازدواج است . تقاص پس دادن زنی که منکر عشق در هنگام ازدواج است زنی که پایبند معامله ای به اسم ازدواج  است که گذر زمان توی پوزش میزند و عشق را حالیش می کند. و در واقع قصه زنانی که منکر عشق اند  به ویژه عشق  برای ازدواج تنها به این دلیل که آن را تجربه نکرده اند.  دغدغه و موضوع مناقشه میان نسل گذشته و جوان جامعه ما . نسل هایی که برای همه چیز خط کش می گذارند و نسل هایی که دنیاهای  تازه ای را کشف کرده اند و یا خواهان تجربه و کشف  آنند. و نویسنده هیچ اثری از خود در داستانش وارد نمی کند و هیچ دستورالعملی برای عشق و ازدواج و ... نمی دهد و فقط از خلال طرح موضوعاتی که هر روز در اطراف خود آنها را می بینیم ذهن خواننده را به چالش می کشد. گمان کنم موضوع کتاب  برای آنهایی که در سنین نوجوانی، سن عاشقی کردن ها  و یا آستانه ازدواج باشند که البته متاسفانه هر سه این موارد در کشور ما منطبق با یکدیگرند، بسیار پرکشش است.  اما به واقع موضوعی است که باید به آن پرداخت که متضمن سلامت روحی و فرهنگی جامعه است.